President Abraham Lincoln vaardigde de Emancipatieproclamatie uit op 1 januari 1863, toen de natie haar derde jaar van een bloedige burgeroorlog naderde. De proclamatie verklaarde dat "alle personen die als slaven worden gehouden" binnen de opstandige staten "vrij zijn en voortaan vrij zullen zijn."
 

Ondanks deze uitgebreide bewoording was de Emancipatieproclamatie op veel manieren beperkt. Ze was alleen van toepassing op staten die zich hadden afgescheiden van de Verenigde Staten, waardoor slavernij in de loyale grensstaten ongemoeid bleef. Bovendien werden delen van de Confederatie (de zuidelijke afscheidingsstaten) die al onder Noordelijke controle waren, uitdrukkelijk uitgesloten. Het belangrijkst was dat de beloofde vrijheid afhankelijk was van een militaire overwinning van de Unie (de Verenigde Staten).
 

Hoewel de Emancipatieproclamatie de slavernij in het land niet beëindigde, veroverde zij de harten en verbeelding van miljoenen Amerikanen en veranderde zij de aard van de oorlog fundamenteel. Na 1 januari 1863 breidde elke vooruitgang van federale troepen het domein van vrijheid uit. Bovendien kondigde de proclamatie de acceptatie van zwarte mannen in het leger en de marine van de Unie aan, waardoor de bevrijden bevrijders konden worden. Tegen het einde van de oorlog hadden bijna 200.000 zwarte soldaten en matrozen gevochten voor de Unie en de vrijheid.

Vanaf de eerste dagen van de burgeroorlog hadden slaven gehandeld om hun eigen vrijheid te verzekeren. De Emancipatieproclamatie bevestigde hun aandringen dat de oorlog voor de Unie een oorlog voor vrijheid moest worden. Het voegde morele kracht toe aan de zaak van de Unie en versterkte de Unie zowel militair als politiek. Als een mijlpaal op de weg naar de uiteindelijke vernietiging van de slavernij heeft de Emancipatieproclamatie een plaats ingenomen tussen de grote documenten van menselijke vrijheid.
 

Het origineel van de Emancipatieproclamatie van 1 januari 1863 bevindt zich in het Nationaal Archief in Washington, DC. Met de tekst die vijf pagina's beslaat, werd het document oorspronkelijk vastgebonden met smalle rode en blauwe linten, die aan de handtekeningpagina waren bevestigd door een zegel van de Verenigde Staten. Het grootste deel van het lint is bewaard gebleven; delen van het zegel zijn nog leesbaar, maar andere delen zijn afgesleten.
 

Het document werd gebonden met andere proclamaties in een groot volume dat vele jaren werd bewaard door het ministerie van Buitenlandse Zaken. Toen het werd voorbereid om te binden, werd het versterkt met stroken langs de middenvouwen en vervolgens gemonteerd op een nog groter vel dik papier. In rode inkt geschreven in de rechterbovenhoek van dit grote vel staat het nummer van de proclamatie, 95, dat er lange tijd na ondertekening door het ministerie van Buitenlandse Zaken aan werd gegeven. Met andere archieven werd het volume met de Emancipatieproclamatie in 1936 overgebracht van het ministerie van Buitenlandse Zaken naar het Nationaal Archief van de Verenigde Staten.
 

Vertaald uit bron: archives.gov  
Datum: 7-5-2024